ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ.....

            Υποτίθεται πως το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών είναι η συγκρότηση κυβέρνησης που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Τα μνημόνια και οι αποικιοκρατικού τύπου δανειακές συμβάσεις είναι τα αποτελέσματα μιάς μακρόχρονης διαδικασίας εξαχρείωσης του πολιτικού συστήματος και   διαπλοκής του με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, μιας κατάστασης αποδυνάμωσης και ανικανότητας  της δημόσιας διοίκησης, μιας διάλυσης της πραγματικής οικονομίας και  αποσύνθεσης της παραγωγικής βάσης της χώρας.

            Αν δεν αντιμετωπιστούν αυτές οι καταστάσεις, ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που οι δανειστές μας “χάριζαν”  το δημόσιο χρέος,  σε λίγο καιρό αυτό θα εμφανιζόταν ξανά. Δεν ξέρω αν η ελληνική κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος των αλλαγών που απαιτούνται και το “ξεβόλεμα” που προϋποθέτουν για πολύ κόσμο....

            Έτσι όπως έχει πολωθεί η πολιτική κατάσταση, παρουσιάζονται δύο σενάρια ως πιο πιθανά για μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου: Είτε μια κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τη Ν.Δ. είτε μια κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσον αφορά τα μνημόνια, και τα δύο αυτά κόμματα που αγωνίζονται για την πρωτιά στις εκλογές,  μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση. Τί μπορούμε να ελπίζουμε στην κάθε περίπτωση;

 

            Στην περίπτωση της Ν.Δ. το πράγμα μιλάει μόνο του: Ο   Σαμαράς συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου,  συνυπέγραψε το 2ο μνημόνιο και πλήθος επαχθών μέτρων. Κανείς δεν πρέπει  να τον εμπιστεύεται, όπως δεν πρέπει να εμπιστεύεται και την κα Μπακογιάννη, φανατική υποστηρίκτρια του νεοφιλελευθερισμού, και όσους άλλους προσχώρησαν πρόσφατα. Φθαρμένα πρόσωπα, της παραδοσιακής δεξιάς και ακροδεξιάς.   Με τέτοιο παρελθόν δεν ξέρω τί σόι διαπραγμάτευση θα κάνουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχουν διάθεση να ξεπουλήσουν τα πάντα και να εξυπηρετήσουν δουλικά το μεγάλο κεφάλαιο.

            Εδώ πρέπει να τονίσω πως η Ν.Δ. -με τις εκάστοτε ηγεσίες της- είναι συνυπεύθυνη για το πελατειακό κράτος, τη διαπλοκή και όλες τις καταστάσεις που ανέφερα παραπάνω και προετοίμασαν το έδαφος για τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις.   Η απεμπλοκή από τα μνημόνια χρειάζεται απεμπλοκή και από αυτές τις καταστάσεις,  και η Ν.Δ. δεν μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί θα αναιρούσε τον ίδιο της τον εαυτό. 

            Στην  περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό σχηματισμό  που έκανε σημαία του τον αντιμνημονιακό αγώνα, χρησιμοποιώντας  σκληρή φρασεολογία και συνθήματα («απέλαση στην τρόϊκα», «μονομερής καταγγελία της σύμβασης»),    συνδυασμένα με το γνωστό λαϊκισμό   της αριστεράς. Ξεκινώντας από το περιορισμένο κοινό των παραδοσιακών αριστερών οπαδών του, κατάφερε να προσελκύσει μεγάλα κομμάτια δυσαρεστημένων της μεσοαστικής τάξης και να φτάσει στη μεγάλη εκλογική του επιτυχία της 7ης Μαΐου. Τώρα πια, με την προοπτική κυβέρνησης που έχει,  “στρογγυλεύει” τις θέσεις του και προσπαθεί να καθησυχάσει την Ε.Ε.  και τους εγχώριους επιχειρηματικούς κύκλους και να αντιμετωπίσει την τεράστια επίθεση εναντίον του από τη Ν.Δ. και από το κατεστημένο των ΜΜΕ. Επίθεση που βασίζεται κατά κύριο λόγο ακριβώς στην αλλαγή της στάσης του (κάτι που φέρνει ασφαλώς σε αμηχανία πολλά μέλη και ομαδοποιήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που φαντασιώνουν επαναστατικές καταστάσεις για την Ελλάδα) και στο γεγονός πως δεν έχει ανθρώπους με κυβερνητική εμπειρία.

            Όπως όμως φαίνεται από το προεκλογικό του πρόγραμμα, από τη διακαναλική συνέντευξη του  Τσίπρα  και από δηλώσεις και ομιλίες στελεχών του των τελευταίων ημερών, οι κινήσεις για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων  που σχεδιάζει  είναι πολύ προσεχτικές, και δεν πρόκειται να προχωρήσει σε “κατά μέτωπο επίθεση” στους θεσμούς της Ε.Ε. (π.χ. καταγγέλλοντας μονομερώς τη δανειακή σύμβαση).  Θα κάνει συντηρητικές κινήσεις που μπορεί να αποδώσουν, σε συνδυασμό και με τη διαφαινόμενη αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη, όπως προσεχτικές θα είναι και οι ενέργειες για την ανόρθωση της οικονομίας, τέτοιες που να μη δημιουργήσουν εντάσεις. Δηλώνει συνεχώς πως επιδιώκει  να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Επί πλέον, αν λάβει κυβερνητική εντολή θα έχει εταίρους με δηλωμένες μετριοπαθείς τάσεις (τη ΔΗΜ.ΑΡ. μάλλον-ίσως και άλλους). Κανείς δεν πρέπει να φοβάται, λοιπόν, για επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις στην περίπτωση τέτοιας συγκυβέρνησης. Η καταστροφολογία που έχει εξαπολυθεί εναντίον του από τη δεξιά για να τρομοκρατήσει τους ψηφοφόρους δεν έχει βάση.  

            Επί πλέον, κάποια μέτρα ανακούφισης των άνεργων και χαμηλόμισθων θα πάρει σίγουρα. Πιθανολογώ πως θα περάσει την απλή αναλογική και κάποια άλλα μέτρα βελτίωσης των πολιτικών θεσμών και θα κόψει κάποιες πολύ χοντρές περιπτώσεις «εξυπηρέτησης» της διοίκησης προς μεγαλοεπιχειρηματίες. Αυτά από μόνα τους – αν γίνουν- συνιστούν τεράστια πρόοδο για τα ελληνικά δεδομένα.

     Εκείνο που είναι εξαιρετικά δύσκολο-και εδώ εστιάζεται η κριτική από πολλούς προβληματισμένους πολίτες- είναι ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα να προωθήσει τις ουσιαστικές  αλλαγές που είναι απαραίτητες στη δημόσια διοίκηση, την περίθαλψη, την εκπαίδευση και σε πολλούς άλλους τομείς, με δεδομένο το γεγονός πως θα βρει απέναντί του ισχυρά συμφέρονται που «ξεβολεύονται», και κυρίως εκπροσώπους συνδικάτων μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.

            Τελειώνω με μιά επισήμανση: Μετά τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου και την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το μνημόνιο, θα γίνει πιο καθαρή η ανάγκη για ανασυγκρότηση της οικονομίας και για σωστή λειτουργία της διοίκησης,  θα γίνουν πιο καθαρά τα ουσιαστικά προβλήματα και οι πραγματικές αντιθέσεις. Η  ελληνική κοινωνία ίσως δεν θα μπορεί πια   να  ρίχνει τις ευθύνες σε κάποιους  εσωτερικούς ή  εξωτερικούς εχθρούς. Ισως  επιτέλους,  αποφασίσει  να αντιμετωπίσει τον χειρότερό της εχθρό: τον εαυτό της....