Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΠΩΣ; (Μερικές ιδέες……)



            Πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία βλέπει με συμπάθεια τις κινητοποιήσεις  των εκπαιδευτικών γιατί καταλαβαίνει πως έχει να κάνει με έναν αγώνα που δεν αφορά μόνο έναν επαγγελματικό  κλάδο και τα προβλήματά του, αλλά αφορά  την υπεράσπιση ενός σημαντικότατου δημόσιου αγαθού που απειλείται από τις επιλογές της «τρόικας» και των πιστωτών.  Είναι μια μάχη –σημαντική μάχη-  στον μακρόχρονο πόλεμο που γίνεται ενάντια στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και γι αυτό   αφορά όλη την κοινωνία, και όχι μόνο τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς τους.
            Καλή, λοιπόν, η συμπάθεια, αλλά πρέπει να εκφραστεί έμπρακτα.  Ο κάθε ένας μπορεί να κάνει μερικά απλά πράγματα. Αναφέρω ενδεικτικά μερικά:
·         Φυσική παρουσία στις συγκεντρώσεις, πορείες κ.α. εκδηλώσεις. Είναι σημαντικό να μην έρχονται μόνο οι συνήθεις πολιτικοποιημένοι αλλά και όλος ο κόσμος. Αν δεν έχετε πάει ποτέ σας σε διαδήλωση, κάντε τώρα την αρχή! Μπορεί και να σας αρέσει…..

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ - Ανάγκη για μια στενότερη επαφή και αλληλεπίδραση





            Κάθε φορά που γίνονται απεργίες στα σχολεία,  τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών δημοσιεύουν  κείμενα στα ΜΜΕ και στέλνουν σημειώματα στους μαθητές και γονείς με  περιεχόμενο που είναι λίγο-πολύ δεδομένο: Καταγγέλλεται η κυβερνητική πολιτική που υποβαθμίζει το αγαθό της δημόσιας εκπαίδευσης, δηλώνεται πως  τα αιτήματα των «λειτουργών» της εκπαίδευσης  είναι δίκαια και ζητείται η συμπαράστασή γονέων,  μαθητών και  όλης της κοινωνίας γενικότερα. Γίνονται και μερικές τυποποιημένες εκδηλώσεις  μαζί με συλλόγους ή ενώσεις γονέων και κηδεμόνων, όπου όλοι και όλες λένε τα ίδια, (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα αυτό γινόταν), και αυτό υποτίθεται πως είναι αρκετό.
            Στην πραγματικότητα δεν είναι, και πολλές φορές σημαντικό τμήμα της κοινωνίας –βοηθούντων και των ελεγχόμενων από οικονομικοπολιτικό κατεστημένο ΜΜΕ- στρέφεται εναντίον των απεργών. Γενικά, το  μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας παραμένει αδιάφορο, δεν συνυπάρχει εκείνη η δυναμική η οποία θα  αναγκάσει την (όποια)  κυβέρνηση να νοιώθει αφόρητη πίεση. Αιτίες γι αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, η  αμφιλεγόμενη και υποκριτική στάση που έχει η νεοελληνική κοινωνία απέναντι στην εκπαίδευση σε συνδυασμό με την ως τώρα  αδυναμία της μεγάλης πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών να αναπτύξουν έναν ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο με την κοινωνία.

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΚΙ ΕΣΥ!






Το ξέρουμε όλοι πως η κατάσταση στην Ελλάδα είναι άσχημη. Όμως δεν ωφελεί να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, ούτε να αναλωνόμαστε σε εκδηλώσεις απλής διαμαρτυρίας. Πιστεύουμε πως η ουσιαστική ατομική και συλλογική δουλειά στο κοινωνικό-οικονομικό-πολιτιστικό επίπεδο μπορεί να αλλάξει σιγά-σιγά τα δεδομένα. Και εξηγούμαστε:

Καθώς οι ζωές μας και η χώρα λεηλατείται με τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, νοιώθουμε, οι περισσότεροι, ένα αίσθημα αδυναμίας που μας παραλύει. Γιατί είναι αλήθεια πως η κατάσταση είναι δύσκολη και περίπλοκη, επηρεάζεται από παράγοντες τόσο τοπικούς όσο και ευρωπαϊκούς-διεθνείς, και δεν υπάρχει κάποια άμεση συνολική λύση, εδώ που φτάσαμε. Θα μπορούσε, όμως, να έχει ήδη δρομολογηθεί μια πορεία απελευθέρωσης, αν η ελληνική κοινωνία διέθετε αρκετές δυνάμεις αντίστασης. Αυτό όμως για την ώρα δεν συμβαίνει. Η δεδομένη αγανάκτηση της πλειοψηφίας του κόσμου και οι σποραδικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες των πιο πολιτικοποιημένων δεν φτάνουν. Αντίθετα, βλέπουμε σήμερα μια υποτονικότητα, μια παθητικότητα και μοιρολατρία (όσον αφορά, τουλάχιστον, τη μεγάλη πλειοψηφία). Αυτό οφείλεται όχι τόσο στη δυσκολία της κατάστασης, αλλά κυρίως στο ότι ο κόσμος στην Ελλάδα έχει μάθει να περιμένει τη λύση των προβλημάτων του (και μάλιστα….αμέσως) από κάποιες πολιτικές δυνάμεις ή από προβεβλημένες προσωπικότητες.